verhuizen
Een jaar geleden heb ik Enschede verlaten en ben naar Dordrecht getrokken. Ik heb eerdere verhuizingen meegemaakt, dus ik waande mij op bekend terrein. Maar niets was minder waar. Eerdere verhuizingen waren in dezelfde woonplaats. Dat betekent dat de omgeving en je sociale netwerk niet veranderen. In dit geval was dat echter wel zo. Ook was het zo dat eerdere verhuizingen pas gebeurden als het huis helemaal af was. Behangen, vloeren leggen en dan kon het inrichten beginnen. Verhuizen, ach dat begon een beetje routine te worden. Deze keer bleef daar niets van over. Het huis waar ik in terecht kwam was compleet gestript en we stonden pas op het punt om te gaan opbouwen. Enkel een zolderetage waar slaapvertrekken en de douche te vinden waren en een keuken op de 1e verdieping hadden we tot onze leefbeschikking. Keer op keer lag alles bedekt met een dikke laag gruis of stof. Het voelde alsof er geen doorkomen aan was. Alle spullen stonden in de opslag. Eten met ons bord op schoot. Een nieuwe omgeving die verkent moest worden en waar je je thuis moest gaan voelen en een sociaal netwerk die van scrap moet worden opgebouwd.
En nu, een jaar verder begint alles eindelijk, langzaam maar zeker een eigen plek te krijgen. Is het huis bewoonbaar en gezellig. Kan ik genieten van een schitterende omgeving. Begin ik aardig goed de weg te kennen in deze nieuwe woonplaats. Leer ik allemaal nieuwe mensen kennen en begint het weer als thuis te voelen. Langzaam maar zeker stijgt ook mijn energieniveau en voel ik me steeds een beetje beter in mijn vel zitten.
Mijn eigen praktijk weer opstarten gaf een geweldige boost. Wat was ik blij dat ik weer aan het werk kon.
Wat heb ik dit alles onderschat. Deze verhuizing was een energievreter.